مـا شبـی دســت بـر آریـم و دعـــــایـی بـکـنـیـم

غـم هـجــران تـو را چـــــــــاره ز جـایـی بـکـنـیـم

دلِ بـیـمـار شــد از دست ، رفـیـقـــــــان مــددی !

تـا طـبـیـبـش بـه سـر آریــم و دوایــی بـکـنـیــــم

آن کـه بی‌جـرم بـرنـجـیـد و بـه تـیـغــم زد و رفـت

بــازش آریـــــد خـــــدا را کـه صـفـــایـی بـکـنـیـم

خـشـک شـد بـیـخ طـرب ، راه خـرابـات کجاست؟

تـا در آن آب و هـــــــــوا نـشـو و نـمـایی بـکـنـیـم

مــــــدد از خـاطـــر رنــدان طـلـب ای دل ! و ر نـه

کـار ، صـعـب ست ، مـبـادا که خطـایی بـکـنـیــم

سـایـه‌‌ی طـایــر کــم حـوصــلـه کـــــاری نـکـنـــد

طـلـب از ســایــه‌ی مـیــمــون هـمـایی بـکـنـیـم

دلـم از پـرده بـشد حـافــظ خوش‌گوی کجاست؟

تـا بـه قــول و غـزلــش ســــاز و نـوایـی بـکـنـیـم